ΜΑΘΗΜΑ 41
ΜΙΛΑ ΓΙΑ ΝΑ ΣΕ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΟΥΝ, ΟΧΙ
ΓΙΑ ΝΑ ΜΙΛΑΣ
Curius et
Fabricius, antiquissimi viri, et his antiquiores Horatii plane ac dilucide cum
suis locuti sunt; non Sicanorum aut Pelasgorum, qui primi coluisse Italiam
dicuntur, sed aetatis suae verbis utebantur. Tu autem, proinde quasi cum matre
Evandri nunc loquaris, sermone abhinc multis annis iam obsoleto uteris, quod
neminem scire atque intellegere vis, quae dicas. Quin, homo inepte, taces, ut
consequaris, quod vis? Sed antiquitatem tibi placere dicis, quod honesta et
bona et modesta sit. Sic ergo vive, ut viri antiqui, sed sic loquere, ut viri
aetatis nostrae; atque id quod a C. Caesare scriptum est, habe semper in
memoria et in pectore: «tamquam scopulum, sic fugias verbum insolens atque
inauditum».
ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ
Ο Κούριος και ο Φαβρίκιος, αρχαιότατοι άνδρες, και οι παλαιότεροί τους Οράτιοι συνομιλούσαν με τους συγχρόνους τους καθαρά και με διαύγεια˙ δεν χρησιμοποιούσαν τη γλώσσα των Σικανών ή των Πελασγών, που λέγεται πως πρώτοι κατοίκησαν την Ιταλία, αλλά (τη γλώσσα) της εποχής τους. Εσύ όμως χρησιμοποιείς λόγο απαρχαιωμένο πια (ή: που έχει πέσει σε αχρηστία πια) εδώ και πολλά χρόνια, σαν να μιλούσες τώρα με τη μάνα του Ευάνδρου, επειδή δεν θέλεις να ξέρει και να καταλαβαίνει κανείς τι λες. Γιατί, ανόητε άνθρωπε, δεν σωπαίνεις, για να πετύχεις αυτό που θέλεις; Αλλά λες πως σου αρέσει η αρχαιότητα, γιατί είναι τιμημένη και καλή και σεμνή. ΄Ετσι λοιπόν να ζεις, όπως οι αρχαίοι άνδρες, αλλά να μιλάς έτσι, όπως οι άνδρες της εποχής μας˙ και να’ χεις πάντα στη μνήμη και στην καρδιά σου αυτό που γράφτηκε από τον Γάιο Καίσαρα: «Σαν τον σκόπελο, έτσι να αποφεύγεις τη λέξη την ασυνήθιστη και την πρωτάκουστη».
ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΕΙΣ ΕΠΙ ΤΟΥ ΚΕΙΜΕΝΟΥ
- primi: Θ.Β.: (prae), Σ.Β.: priores,
Υ.Β.: primi.
Επιρρηματικό κατηγορούμενο της σειράς. Aποδίδεται στο qui. - coluisse: ειδικό απαρέμφατο, το οποίο
παίρνει το υποκείμενό του σε ονομαστική (qui) λόγω της εξάρτησής του από
το προσωπικό παθητικό ρήμα dicuntur (άρση λατινισμού).
- aetas -atis: η γενική πληθυντικού
σχηματίζει δύο τύπους: aetatum και aetatium.
- verbis: αντικείμενο σε αφαιρετική από
το utebantur.
- mater -tris: η γενική πληθυντικού
σχηματίζεται κατ’ εξαίρεση: matrum (το ίδιο συμβαίνει και με τα
ουσιαστικά pater και frater. Είναι αντίστοιχα: patrum και
fratrum).
- scire: προστακτική ενεστώτα → scito,
scitote.
- bona: Θετικός: melior,
Υπερθετικός: optima. Ο θετικός βαθμός του επιρρήματος είναι: bene.
- tamquam scopulum: βραχυλογική φράση που δηλώνει
παραβολή, κατά παράλειψη του ρήματος της υποθετικής-παραβολικής πρότασης.
Ολοκληρωμένη η πρόταση: tamquam verbum insolens atque inauditum scopulus sit.
ΕΡΜΗΝΕΙΑ ΚΑΙ ΓΡΑΜΜΑΤΙΚΗ ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΗ
ΤΩΝ ΛΕΞΕΩΝ
Curius: ονομαστική ενικού, αρσενικό, του
ουσιαστικού β’ κλίσης Curius -ii/-i = Κούριος → κλητική ενικού: Curi1
et: συμπλεκτικός σύνδεσμος = και.
Fabricius: ονομαστική ενικού, αρσενικό, του ουσιαστικού β’ κλίσης Fabricius -ii/-i = Φαβρίκιος → κλητική ενικού: Fabrici.
antiquissimi: ονομαστική πληθυντικού, αρσενικό, του επιθέτου β’ κλίσης antiquissimus, -a, -um = αρχαιότατος, -η, -ο. Πρόκειται για υπερθετικό βαθμό του επιθέτου β’ κλίσης antiquus, -a, -um = αρχαίος, -α, -ο → Παραθετικά: Σ.Β. antiquior, -ior, -ius, Y.B. antiquissimus, -a, -um.
viri: ονομαστική πληθυντικού, αρσενικό, του ουσιαστικού β’ κλίσης vir, viri = άνδρας.
et: συμπλεκτικός σύνδεσμος = και
his: αφαιρετική πληθυντικού, αρσενικό, της δεικτικής αντωνυμίας hic, haec, hoc = αυτός, -ή, -ό.
antiquiores: ονομαστική πληθυντικού, αρσενικό, του επιθέτου γ’ κλίσης antiquior, -ior, -ius = αρχαιότερος, -η, -ο. Πρόκειται για συγκριτικό βαθμό του επιθέτου β’ κλίσης antiquus, -a, -um = αρχαίος, -α, -ο → Παραθετικά: Σ.Β. antiquior, -ior, -ius, Y.B. antiquissimus, -a, -um.
Horatii: ονομαστική πληθυντικού, αρσενικό, του ουσιαστικού β’ κλίσης Horatius -ii/-i = Οράτιος → κλητική ενικού: Horati.
plane: τροπικό επίρρημα = καθαρά → Παραθετικά: Σ.Β. planius, Y.B. planissime.
ac: συμπλεκτικός σύνδεσμος = και.
dilucide: τροπικό επίρρημα = με διαύγεια → Παραθετικά: Σ.Β. dilucidius, Y.B. dilucidissime.
cum: εδώ, πρόθεση που συντάσσεται με αφαιρετική = με.
suis: αφαιρετική πληθυντικού, αρσενικό, γ’ πρόσωπο της κτητικής αντωνυμίας (για πολλούς κτήτορες) suus, sua, suum = δικός τους, δική τους, δικό τους.
locuti sunt: γ’ πληθυντικό, οριστική παρακειμένου του ρήματος loquor, locutus sum, loqui αποθ. 3 = μιλώ.
non: αρνητικό μόριο = όχι, δεν.
Sicanorum: γενική πληθυντικού, αρσενικό, του ουσιαστικού β’ κλίσης Sicani -orum = οι Σικανοί → συναντάται συνήθως στον πληθυντικό.
aut: διαζευκτικός σύνδεσμος = ή, είτε.
1. Τα κύρια γνήσια λατινικά ονόματα σε –ius και το προσηγορικό filius σχηματίζουν τη γενική ενικού σε –ii/-i και την κλητική ενικού σε –i. Τα υπόλοιπα υπερδισύλλαβα σε –ius και –ium σχηματίζουν πολλές φορές τη γενική ενικού σε –ii/-i, ενώ σχηματίζουν την κλητική ενικού κανονικά.
Pelasgorum: γενική πληθυντικού, αρσενικό, του ουσιαστικού β’ κλίσης Pelasgi -orum = οι Πελασγοί → συναντάται συνήθως στον πληθυντικό.
qui: ονομαστική πληθυντικού, αρσενικό, της αναφορικής αντωνυμίας qui, quae, quod = ο οποίος, -α, -ο.
primi: ονομαστική πληθυντικού, αρσενικό, του επιθέτου β’ κλίσης primus, -a, -um = πρώτος, -η, -ο. Πρόκειται για υπερθετικό βαθμό προερχόμενο ετυμολογικά από το επίρρημα prae = εμπρός → Παραθετικά: Σ.Β. prior, -ior, -ius,Y.B. primus, -a, -um.
coluisse: απαρέμφατο παρακειμένου ενεργητικής φωνής, του ρήματος colo, colui, cultum, colĕre 3 = κατοικώ.
Italiam: αιτιατική ενικού, θηλυκό, του ουσιαστικού α’ κλίσης Italia -ae = Ιταλία → ως όνομα πόλης δεν σχηματίζει πληθυντικό αριθμό.
dicuntur: γ’ πληθυντικό, οριστική παθητικού ενεστώτα του ρήματος dico, dixi, dictum, dicĕre 3 = λέω → β’ ενικό προστακτικής ενεστώτα: dic.
sed: αντιθετικός σύνδεσμος = αλλά.
aetatis: γενική ενικού, θηλυκό, του ουσιαστικού γ’ κλίσης aetas -atis = εποχή → γενική πληθυντικού: aetatum και aetatium.
suae: γενική ενικού, θηλυκό, γ’ πρόσωπο της κτητικής αντωνυμίας (για πολλούς κτήτορες) suus, sua, suum = δικός τους, δική τους, δικό τους.
verbis: αφαιρετική πληθυντικού, ουδέτερο, του ουσιαστικού β’ κλίσης verbum -i = λόγος.
utebantur: γ’ πληθυντικό, οριστική παρατατικού, του ρήματος utor, usus sum, uti αποθ. 3 = χρησιμοποιώ
tu: ονομαστική ενικού, β’ πρόσωπο, της προσωπικής αντωνυμίας tu = εσύ.
autem: αντιθετικός σύνδεσμος = δε, πάλι, εξάλλου, όμως.
proinde quasi: παραβολικός σύνδεσμος = σαν να.
cum: εδώ, πρόθεση που συντάσσεται με αφαιρετική = με.
matre: αφαιρετική ενικού, θηλυκό, του ουσιαστικού γ΄ κλίσης mater, matris = μητέρα → γενική πληθυντικού: matrum.
Evandri: γενική ενικού, αρσενικό, του ουσιαστικού β’ κλίσης Evander -ndri = Εύανδρος → ως κύριο όνομα δεν διαθέτει κατά κανόνα πληθυντικό αριθμό.
nunc: χρονικό επίρρημα = τώρα.
loquaris: β’ ενικό υποτακτικής ενεστώτα, του ρήματος loquor, locutus sum, loqui αποθ. 3 = μιλώ.
sermone: αφαιρετική ενικού, αρσενικό, του ουσιαστικού γ’ κλίσης sermo -onis = λόγος, λόγια.
abhinc: χρονικό επίρρημα = εδώ και.
multis: αφαιρετική πληθυντικού, αρσενικό, του επιθέτου β’ κλίσης multus, -a, -um = πολύς, πολλή, πολύ → Παραθετικά: Σ.Β. plus (ο συγκριτικός βαθμός στον ενικό απαντά μόνο στο ουδέτερο), Υ.Β. plurimus, -a, -um. Στον πληθυντικό οι τρεις βαθμοί σχηματίζονται ως εξής : Θ.Β. multi, -ae, -a, Σ.Β. plures, -es, -(i)a, Υ.Β. plurimi, -ae, -a.
annis: αφαιρετική πληθυντικού, αρσενικό, του ουσιαστικού β’ κλίσης annus -i = χρόνος, έτος.
iam: χρονικό επίρρημα = πια, ήδη.
obsoleto: αφαιρετική ενικού, αρσενικό, της επιθετικοποιημένης μετοχής παθητικού παρακειμένου obsoletus, -a, -um = απαρχαιωμένος, -η, -ο, ξεπερασμένος, -η, -ο, του ρήματος obsolesco, obsolevi, obsoletum, obsolescĕre (3) → Παραθετικά: Σ.Β. obsoletior, -ior, -ius, Υ.Β. ―.
uteris: β’ ενικό οριστικής ενεστώτα, του ρήματος utor, usus sum, uti αποθ. 3 = χρησιμοποιώ.
quod: εδώ, αιτιολογικός σύνδεσμος = επειδή.
neminem: αιτιατική ενικού, αρσενικό, της αόριστης ουσιαστικής αντωνυμίας nemo, nemo, nihil (nil) = κανένας, καμιά, κανένα/τίποτε.
scire: απαρέμφατο ενεργητικού ενεστώτα, του ρήματος scio, sci(v)i, scitum, scire 4 = ξέρω, γνωρίζω → η προστακτική ενεστώτα σχηματίζεται με αναπλήρωση των αντίστοιχων τύπων από την προστακτική μέλλοντα : ―, scito, ―, ―, scitote, ―.
atque: συμπλεκτικός σύνδεσμος = και.
intellegere: απαρέμφατο ενεργητικού ενεστώτα, του ρήματος intellego/intelligo, intellexi, intellectum, intellegĕre 3 = καταλαβαίνω.
vis: β’ ενικό οριστικής ενεστώτα, του ανωμάλου ρήματος volo, volui, ―, velle = θέλω.
quae: αιτιατική πληθυντικού, ουδέτερο, της ερωτηματικής ουσιαστικής αντωνυμίας quis, quis, quid = ποιος, ποια, ποιο/τι
dicas: β’ ενικό υποτακτικής ενεργητικού ενεστώτα, του ρήματος dico, dixi, dictum, dicĕre 3 = λέω → β’ ενικό προστακτικής ενεστώτα: dic.
Quin: ερωτηματικό επίρρημα = γιατί δεν.
homo: κλητική ενικού, αρσενικό και θηλυκό (εδώ αρσενικό), του ουσιαστικού γ’ κλίσης homo -inis = άνθρωπος.
inepte: κλητική ενικού, αρσενικό, του επιθέτου β’ κλίσης ineptus, -a, -um = ανόητος, -η, -ο → Παραθετικά: Σ.Β. ineptior, -ior, -ius, Υ.Β. ineptissimus, -a, -um.
taces: β’ ενικό οριστικής ενεργητικού ενεστώτα, του ρήματος taceo, tacui, tacitum, tacēre 2 = σωπαίνω.
ut: εδώ, τελικός σύνδεσμος = για να.
consequaris: β’ ενικό υποτακτικής ενεστώτα, του ρήματος consequor, consecutus sum, consequi αποθ. 3 = πετυχαίνω.
quod: εδώ, αιτιατική ενικού, ουδέτερο, της αναφορικής αντωνυμίας qui, quae, quod = ο οποίος, -α, -ο.
vis: β’ ενικό οριστικής ενεστώτα, του ανωμάλου ρήματος volo, volui, ―, velle = θέλω.
Sed: αντιθετικός σύνδεσμος = αλλά.
antiquitatem: αιτιατική ενικού, θηλυκό, του ουσιαστικού γ’ κλίσης antiquitas -atis = αρχαιότητα → ως αφηρημένη έννοια δεν σχηματίζει πληθυντικό αριθμό (singulare tantum).
tibi: δοτική ενικού, β’ πρόσωπο, της προσωπικής αντωνυμίας tu = εσύ.
placere: απαρέμφατο ενεργητικού ενεστώτα, του ρήματος placeo, placui, placitum, placēre 2 = αρέσω.
dicis: β’ ενικό οριστικής ενεργητικού ενεστώτα, του ρήματος dico, dixi, dictum, dicĕre 3 = λέω → β’ ενικό προστακτικής ενεστώτα: dic.
quod: εδώ, αιτιολογικός σύνδεσμος = επειδή.
honesta: ονομαστική ενικού, θηλυκό, του επιθέτου β’ κλίσης honestus, -a, -um = τιμημένος, -η, -ο → Παραθετικά: Σ.Β. honestior, -ior, -ius, Υ.Β. honestissimus, -a, -um
et: συμπλεκτικός σύνδεσμος = και.
bona: ονομαστική ενικού, θηλυκό, του επιθέτου β’ κλίσης bonus, -a, -um = καλός, -ή, -ό → Παραθετικά: Σ.Β. melior, -ior, -ius, Υ.Β. optimus, -a, -um.
et: συμπλεκτικός σύνδεσμος = και.
modesta: ονομαστική ενικού, θηλυκό, του επιθέτου β’ κλίσης modestus, -a, -um = σεμνός, -ή, -ό → Παραθετικά: Σ.Β. modestior, -ior, -ius, Υ.Β. modestissimus, -a, -um.
sit: γ’ ενικό υποτακτικής ενεστώτα, του ρήματος sum, fui, ―, esse = είμαι.
Sic: τροπικό επίρρημα = έτσι.
ergo: συμπερασματικός σύνδεσμος = λοιπόν, επομένως.
vive: β’ ενικό προστακτικής ενεργητικού ενεστώτα, του ρήματος vivo, vixi, victum, vivĕre 3 = ζω.
ut: εδώ, παραβολικός σύνδεσμος = όπως.
viri: ονομαστική πληθυντικού, αρσενικό, του ουσιαστικού β’ κλίσης vir, viri = άνδρας
antiqui: ονομαστική πληθυντικού, αρσενικό, του επιθέτου β’ κλίσης antiquus, -a, -um = αρχαίος, -α, -ο → Παραθετικά: Σ.Β. antiquior, -ior, -ius, Y.B. antiquissimus, -a, -um.
sed: αντιθετικός σύνδεσμος = αλλά.
sic: τροπικό επίρρημα = έτσι.
loquere: β’ ενικό προστακτικής ενεστώτα, του ρήματος loquor, locutus sum, loqui αποθ. 3 = μιλώ.
ut: εδώ, παραβολικός σύνδεσμος = όπως.
viri: ονομαστική πληθυντικού, αρσενικό, του ουσιαστικού β’ κλίσης vir, viri = άνδρας.
aetatis: γενική ενικού, θηλυκό, του ουσιαστικού γ’ κλίσης aetas -atis = εποχή → γενική πληθυντικού: aetatum και aetatium.
nostrae: γενική ενικού, θηλυκό, α’ πρόσωπο της κτητικής αντωνυμίας (για πολλούς κτήτορες) noster, nostra, nostrum = δικός μας, δική μας, δικό μας.
atque: συμπλεκτικός σύνδεσμος = και.
id: αιτιατική ενικού, ουδέτερο, της οριστικής-επαναληπτικής αντωνυμίας is, ea, id = αυτός, -ή, -ό.
quod: εδώ, ονομαστική ενικού, ουδέτερο, της αναφορικής αντωνυμίας qui, quae, quod = ο οποίος, -α, -ο.
a ή ab: πρόθεση που συντάσσεται με αφαιρετική = από.
C. = Gaio: αφαιρετική ενικού, αρσενικό, του ουσιαστικού β’ κλίσης Gaius -ii/-i = Γάιος → κλητική ενικού: Gai → ως κύριο όνομα δεν διαθέτει κατά κανόνα πληθυντικό αριθμό.
Caesare: αφαιρετική ενικού, αρσενικό, του ουσιαστικού γ’ κλίσης Caesar -aris = Καίσαρας → ως κύριο όνομα δεν διαθέτει κατά κανόνα πληθυντικό αριθμό.
scriptum est: γ’ ενικό οριστικής παθητικού παρακειμένου, του ρήματος scribo, scripsi, scriptum, scribĕre 3 = γράφω.
habe: β’ ενικό προστακτικής ενεργητικού ενεστώτα, του ρήματος habeo, habui, habitum, habēre 2 = έχω.
semper: χρονικό επίρρημα = πάντα.
in: πρόθεση που εδώ συντάσσσεται με αφαιρετική = σε.
memoria: αφαιρετική ενικού, θηλυκό, του ουσιαστικού α’ κλίσης memoria -ae = μνήμη.
et: συμπλεκτικός σύνδεσμος = και.
in: πρόθεση που εδώ συντάσσσεται με αφαιρετική = σε.
pectore: αφαιρετική ενικού, ουδέτερο, του ουσιαστικού γ’ κλίσης pectus -oris = καρδιά, στήθος.
tamquam: παραβολικός σύνδεσμος = όπως, σαν.
scopulum: αιτιατική ενικού, αρσενικό, του ουσιαστικού β’ κλίσης scopulus -i = σκόπελος.
sic: τροπικό επίρρημα = έτσι.
fugias: β’ ενικό υποτακτικής ενεργητικού ενεστώτα, του ρήματος fugio, fugi, fugitum, fugĕre 3* = αποφεύγω (ανήκει στα 15 ρήματα σε –io που κλίνονται σαν το capio).
verbum: αιτιατική ενικού, ουδέτερο, του ουσιαστικού β’ κλίσης verbum -i = λόγος.
insolens: αιτιατική ενικού, ουδέτερο, του τριγενούς και μονοκαταλήκτου επιθέτου γ’ κλίσης insolens, -ns, -ns (γεν. insolentis) = ασυνήθιστος, -η, -ο (στην πραγματικότητα, πρόκειται για σύνθετη λέξη, που αποτελείται από την πρόθεση in και τη μετοχή ενεστώτα του ρήματος soleo, solitus sum, solēre αποθ. 2) rarr; Παραθετικά: Σ.Β. insolentior, -ior, -ius, Υ.Β. insolentissimus, -a, -um.
atque: συμπλεκτικός σύνδεσμος = και.
inauditum: αιτιατική ενικού, ουδέτερο, του επιθέτου β’ κλίσης inauditus, -a, -um = πρωτάκουστος, -η, -ο (στην πραγματικότητα, πρόκειται για σύνθετη λέξη, που αποτελείται από την πρόθεση in και τη μετοχή παθητικού παρακειμένου του ρήματος audio, audivi, auditum, audīre 4) → Παραθετικά: Σ.Β. inauditior, -ior, -ius, Υ.Β. ―.
et: συμπλεκτικός σύνδεσμος = και.
Fabricius: ονομαστική ενικού, αρσενικό, του ουσιαστικού β’ κλίσης Fabricius -ii/-i = Φαβρίκιος → κλητική ενικού: Fabrici.
antiquissimi: ονομαστική πληθυντικού, αρσενικό, του επιθέτου β’ κλίσης antiquissimus, -a, -um = αρχαιότατος, -η, -ο. Πρόκειται για υπερθετικό βαθμό του επιθέτου β’ κλίσης antiquus, -a, -um = αρχαίος, -α, -ο → Παραθετικά: Σ.Β. antiquior, -ior, -ius, Y.B. antiquissimus, -a, -um.
viri: ονομαστική πληθυντικού, αρσενικό, του ουσιαστικού β’ κλίσης vir, viri = άνδρας.
et: συμπλεκτικός σύνδεσμος = και
his: αφαιρετική πληθυντικού, αρσενικό, της δεικτικής αντωνυμίας hic, haec, hoc = αυτός, -ή, -ό.
antiquiores: ονομαστική πληθυντικού, αρσενικό, του επιθέτου γ’ κλίσης antiquior, -ior, -ius = αρχαιότερος, -η, -ο. Πρόκειται για συγκριτικό βαθμό του επιθέτου β’ κλίσης antiquus, -a, -um = αρχαίος, -α, -ο → Παραθετικά: Σ.Β. antiquior, -ior, -ius, Y.B. antiquissimus, -a, -um.
Horatii: ονομαστική πληθυντικού, αρσενικό, του ουσιαστικού β’ κλίσης Horatius -ii/-i = Οράτιος → κλητική ενικού: Horati.
plane: τροπικό επίρρημα = καθαρά → Παραθετικά: Σ.Β. planius, Y.B. planissime.
ac: συμπλεκτικός σύνδεσμος = και.
dilucide: τροπικό επίρρημα = με διαύγεια → Παραθετικά: Σ.Β. dilucidius, Y.B. dilucidissime.
cum: εδώ, πρόθεση που συντάσσεται με αφαιρετική = με.
suis: αφαιρετική πληθυντικού, αρσενικό, γ’ πρόσωπο της κτητικής αντωνυμίας (για πολλούς κτήτορες) suus, sua, suum = δικός τους, δική τους, δικό τους.
locuti sunt: γ’ πληθυντικό, οριστική παρακειμένου του ρήματος loquor, locutus sum, loqui αποθ. 3 = μιλώ.
non: αρνητικό μόριο = όχι, δεν.
Sicanorum: γενική πληθυντικού, αρσενικό, του ουσιαστικού β’ κλίσης Sicani -orum = οι Σικανοί → συναντάται συνήθως στον πληθυντικό.
aut: διαζευκτικός σύνδεσμος = ή, είτε.
1. Τα κύρια γνήσια λατινικά ονόματα σε –ius και το προσηγορικό filius σχηματίζουν τη γενική ενικού σε –ii/-i και την κλητική ενικού σε –i. Τα υπόλοιπα υπερδισύλλαβα σε –ius και –ium σχηματίζουν πολλές φορές τη γενική ενικού σε –ii/-i, ενώ σχηματίζουν την κλητική ενικού κανονικά.
Pelasgorum: γενική πληθυντικού, αρσενικό, του ουσιαστικού β’ κλίσης Pelasgi -orum = οι Πελασγοί → συναντάται συνήθως στον πληθυντικό.
qui: ονομαστική πληθυντικού, αρσενικό, της αναφορικής αντωνυμίας qui, quae, quod = ο οποίος, -α, -ο.
primi: ονομαστική πληθυντικού, αρσενικό, του επιθέτου β’ κλίσης primus, -a, -um = πρώτος, -η, -ο. Πρόκειται για υπερθετικό βαθμό προερχόμενο ετυμολογικά από το επίρρημα prae = εμπρός → Παραθετικά: Σ.Β. prior, -ior, -ius,Y.B. primus, -a, -um.
coluisse: απαρέμφατο παρακειμένου ενεργητικής φωνής, του ρήματος colo, colui, cultum, colĕre 3 = κατοικώ.
Italiam: αιτιατική ενικού, θηλυκό, του ουσιαστικού α’ κλίσης Italia -ae = Ιταλία → ως όνομα πόλης δεν σχηματίζει πληθυντικό αριθμό.
dicuntur: γ’ πληθυντικό, οριστική παθητικού ενεστώτα του ρήματος dico, dixi, dictum, dicĕre 3 = λέω → β’ ενικό προστακτικής ενεστώτα: dic.
sed: αντιθετικός σύνδεσμος = αλλά.
aetatis: γενική ενικού, θηλυκό, του ουσιαστικού γ’ κλίσης aetas -atis = εποχή → γενική πληθυντικού: aetatum και aetatium.
suae: γενική ενικού, θηλυκό, γ’ πρόσωπο της κτητικής αντωνυμίας (για πολλούς κτήτορες) suus, sua, suum = δικός τους, δική τους, δικό τους.
verbis: αφαιρετική πληθυντικού, ουδέτερο, του ουσιαστικού β’ κλίσης verbum -i = λόγος.
utebantur: γ’ πληθυντικό, οριστική παρατατικού, του ρήματος utor, usus sum, uti αποθ. 3 = χρησιμοποιώ
tu: ονομαστική ενικού, β’ πρόσωπο, της προσωπικής αντωνυμίας tu = εσύ.
autem: αντιθετικός σύνδεσμος = δε, πάλι, εξάλλου, όμως.
proinde quasi: παραβολικός σύνδεσμος = σαν να.
cum: εδώ, πρόθεση που συντάσσεται με αφαιρετική = με.
matre: αφαιρετική ενικού, θηλυκό, του ουσιαστικού γ΄ κλίσης mater, matris = μητέρα → γενική πληθυντικού: matrum.
Evandri: γενική ενικού, αρσενικό, του ουσιαστικού β’ κλίσης Evander -ndri = Εύανδρος → ως κύριο όνομα δεν διαθέτει κατά κανόνα πληθυντικό αριθμό.
nunc: χρονικό επίρρημα = τώρα.
loquaris: β’ ενικό υποτακτικής ενεστώτα, του ρήματος loquor, locutus sum, loqui αποθ. 3 = μιλώ.
sermone: αφαιρετική ενικού, αρσενικό, του ουσιαστικού γ’ κλίσης sermo -onis = λόγος, λόγια.
abhinc: χρονικό επίρρημα = εδώ και.
multis: αφαιρετική πληθυντικού, αρσενικό, του επιθέτου β’ κλίσης multus, -a, -um = πολύς, πολλή, πολύ → Παραθετικά: Σ.Β. plus (ο συγκριτικός βαθμός στον ενικό απαντά μόνο στο ουδέτερο), Υ.Β. plurimus, -a, -um. Στον πληθυντικό οι τρεις βαθμοί σχηματίζονται ως εξής : Θ.Β. multi, -ae, -a, Σ.Β. plures, -es, -(i)a, Υ.Β. plurimi, -ae, -a.
annis: αφαιρετική πληθυντικού, αρσενικό, του ουσιαστικού β’ κλίσης annus -i = χρόνος, έτος.
iam: χρονικό επίρρημα = πια, ήδη.
obsoleto: αφαιρετική ενικού, αρσενικό, της επιθετικοποιημένης μετοχής παθητικού παρακειμένου obsoletus, -a, -um = απαρχαιωμένος, -η, -ο, ξεπερασμένος, -η, -ο, του ρήματος obsolesco, obsolevi, obsoletum, obsolescĕre (3) → Παραθετικά: Σ.Β. obsoletior, -ior, -ius, Υ.Β. ―.
uteris: β’ ενικό οριστικής ενεστώτα, του ρήματος utor, usus sum, uti αποθ. 3 = χρησιμοποιώ.
quod: εδώ, αιτιολογικός σύνδεσμος = επειδή.
neminem: αιτιατική ενικού, αρσενικό, της αόριστης ουσιαστικής αντωνυμίας nemo, nemo, nihil (nil) = κανένας, καμιά, κανένα/τίποτε.
scire: απαρέμφατο ενεργητικού ενεστώτα, του ρήματος scio, sci(v)i, scitum, scire 4 = ξέρω, γνωρίζω → η προστακτική ενεστώτα σχηματίζεται με αναπλήρωση των αντίστοιχων τύπων από την προστακτική μέλλοντα : ―, scito, ―, ―, scitote, ―.
atque: συμπλεκτικός σύνδεσμος = και.
intellegere: απαρέμφατο ενεργητικού ενεστώτα, του ρήματος intellego/intelligo, intellexi, intellectum, intellegĕre 3 = καταλαβαίνω.
vis: β’ ενικό οριστικής ενεστώτα, του ανωμάλου ρήματος volo, volui, ―, velle = θέλω.
quae: αιτιατική πληθυντικού, ουδέτερο, της ερωτηματικής ουσιαστικής αντωνυμίας quis, quis, quid = ποιος, ποια, ποιο/τι
dicas: β’ ενικό υποτακτικής ενεργητικού ενεστώτα, του ρήματος dico, dixi, dictum, dicĕre 3 = λέω → β’ ενικό προστακτικής ενεστώτα: dic.
Quin: ερωτηματικό επίρρημα = γιατί δεν.
homo: κλητική ενικού, αρσενικό και θηλυκό (εδώ αρσενικό), του ουσιαστικού γ’ κλίσης homo -inis = άνθρωπος.
inepte: κλητική ενικού, αρσενικό, του επιθέτου β’ κλίσης ineptus, -a, -um = ανόητος, -η, -ο → Παραθετικά: Σ.Β. ineptior, -ior, -ius, Υ.Β. ineptissimus, -a, -um.
taces: β’ ενικό οριστικής ενεργητικού ενεστώτα, του ρήματος taceo, tacui, tacitum, tacēre 2 = σωπαίνω.
ut: εδώ, τελικός σύνδεσμος = για να.
consequaris: β’ ενικό υποτακτικής ενεστώτα, του ρήματος consequor, consecutus sum, consequi αποθ. 3 = πετυχαίνω.
quod: εδώ, αιτιατική ενικού, ουδέτερο, της αναφορικής αντωνυμίας qui, quae, quod = ο οποίος, -α, -ο.
vis: β’ ενικό οριστικής ενεστώτα, του ανωμάλου ρήματος volo, volui, ―, velle = θέλω.
Sed: αντιθετικός σύνδεσμος = αλλά.
antiquitatem: αιτιατική ενικού, θηλυκό, του ουσιαστικού γ’ κλίσης antiquitas -atis = αρχαιότητα → ως αφηρημένη έννοια δεν σχηματίζει πληθυντικό αριθμό (singulare tantum).
tibi: δοτική ενικού, β’ πρόσωπο, της προσωπικής αντωνυμίας tu = εσύ.
placere: απαρέμφατο ενεργητικού ενεστώτα, του ρήματος placeo, placui, placitum, placēre 2 = αρέσω.
dicis: β’ ενικό οριστικής ενεργητικού ενεστώτα, του ρήματος dico, dixi, dictum, dicĕre 3 = λέω → β’ ενικό προστακτικής ενεστώτα: dic.
quod: εδώ, αιτιολογικός σύνδεσμος = επειδή.
honesta: ονομαστική ενικού, θηλυκό, του επιθέτου β’ κλίσης honestus, -a, -um = τιμημένος, -η, -ο → Παραθετικά: Σ.Β. honestior, -ior, -ius, Υ.Β. honestissimus, -a, -um
et: συμπλεκτικός σύνδεσμος = και.
bona: ονομαστική ενικού, θηλυκό, του επιθέτου β’ κλίσης bonus, -a, -um = καλός, -ή, -ό → Παραθετικά: Σ.Β. melior, -ior, -ius, Υ.Β. optimus, -a, -um.
et: συμπλεκτικός σύνδεσμος = και.
modesta: ονομαστική ενικού, θηλυκό, του επιθέτου β’ κλίσης modestus, -a, -um = σεμνός, -ή, -ό → Παραθετικά: Σ.Β. modestior, -ior, -ius, Υ.Β. modestissimus, -a, -um.
sit: γ’ ενικό υποτακτικής ενεστώτα, του ρήματος sum, fui, ―, esse = είμαι.
Sic: τροπικό επίρρημα = έτσι.
ergo: συμπερασματικός σύνδεσμος = λοιπόν, επομένως.
vive: β’ ενικό προστακτικής ενεργητικού ενεστώτα, του ρήματος vivo, vixi, victum, vivĕre 3 = ζω.
ut: εδώ, παραβολικός σύνδεσμος = όπως.
viri: ονομαστική πληθυντικού, αρσενικό, του ουσιαστικού β’ κλίσης vir, viri = άνδρας
antiqui: ονομαστική πληθυντικού, αρσενικό, του επιθέτου β’ κλίσης antiquus, -a, -um = αρχαίος, -α, -ο → Παραθετικά: Σ.Β. antiquior, -ior, -ius, Y.B. antiquissimus, -a, -um.
sed: αντιθετικός σύνδεσμος = αλλά.
sic: τροπικό επίρρημα = έτσι.
loquere: β’ ενικό προστακτικής ενεστώτα, του ρήματος loquor, locutus sum, loqui αποθ. 3 = μιλώ.
ut: εδώ, παραβολικός σύνδεσμος = όπως.
viri: ονομαστική πληθυντικού, αρσενικό, του ουσιαστικού β’ κλίσης vir, viri = άνδρας.
aetatis: γενική ενικού, θηλυκό, του ουσιαστικού γ’ κλίσης aetas -atis = εποχή → γενική πληθυντικού: aetatum και aetatium.
nostrae: γενική ενικού, θηλυκό, α’ πρόσωπο της κτητικής αντωνυμίας (για πολλούς κτήτορες) noster, nostra, nostrum = δικός μας, δική μας, δικό μας.
atque: συμπλεκτικός σύνδεσμος = και.
id: αιτιατική ενικού, ουδέτερο, της οριστικής-επαναληπτικής αντωνυμίας is, ea, id = αυτός, -ή, -ό.
quod: εδώ, ονομαστική ενικού, ουδέτερο, της αναφορικής αντωνυμίας qui, quae, quod = ο οποίος, -α, -ο.
a ή ab: πρόθεση που συντάσσεται με αφαιρετική = από.
C. = Gaio: αφαιρετική ενικού, αρσενικό, του ουσιαστικού β’ κλίσης Gaius -ii/-i = Γάιος → κλητική ενικού: Gai → ως κύριο όνομα δεν διαθέτει κατά κανόνα πληθυντικό αριθμό.
Caesare: αφαιρετική ενικού, αρσενικό, του ουσιαστικού γ’ κλίσης Caesar -aris = Καίσαρας → ως κύριο όνομα δεν διαθέτει κατά κανόνα πληθυντικό αριθμό.
scriptum est: γ’ ενικό οριστικής παθητικού παρακειμένου, του ρήματος scribo, scripsi, scriptum, scribĕre 3 = γράφω.
habe: β’ ενικό προστακτικής ενεργητικού ενεστώτα, του ρήματος habeo, habui, habitum, habēre 2 = έχω.
semper: χρονικό επίρρημα = πάντα.
in: πρόθεση που εδώ συντάσσσεται με αφαιρετική = σε.
memoria: αφαιρετική ενικού, θηλυκό, του ουσιαστικού α’ κλίσης memoria -ae = μνήμη.
et: συμπλεκτικός σύνδεσμος = και.
in: πρόθεση που εδώ συντάσσσεται με αφαιρετική = σε.
pectore: αφαιρετική ενικού, ουδέτερο, του ουσιαστικού γ’ κλίσης pectus -oris = καρδιά, στήθος.
tamquam: παραβολικός σύνδεσμος = όπως, σαν.
scopulum: αιτιατική ενικού, αρσενικό, του ουσιαστικού β’ κλίσης scopulus -i = σκόπελος.
sic: τροπικό επίρρημα = έτσι.
fugias: β’ ενικό υποτακτικής ενεργητικού ενεστώτα, του ρήματος fugio, fugi, fugitum, fugĕre 3* = αποφεύγω (ανήκει στα 15 ρήματα σε –io που κλίνονται σαν το capio).
verbum: αιτιατική ενικού, ουδέτερο, του ουσιαστικού β’ κλίσης verbum -i = λόγος.
insolens: αιτιατική ενικού, ουδέτερο, του τριγενούς και μονοκαταλήκτου επιθέτου γ’ κλίσης insolens, -ns, -ns (γεν. insolentis) = ασυνήθιστος, -η, -ο (στην πραγματικότητα, πρόκειται για σύνθετη λέξη, που αποτελείται από την πρόθεση in και τη μετοχή ενεστώτα του ρήματος soleo, solitus sum, solēre αποθ. 2) rarr; Παραθετικά: Σ.Β. insolentior, -ior, -ius, Υ.Β. insolentissimus, -a, -um.
atque: συμπλεκτικός σύνδεσμος = και.
inauditum: αιτιατική ενικού, ουδέτερο, του επιθέτου β’ κλίσης inauditus, -a, -um = πρωτάκουστος, -η, -ο (στην πραγματικότητα, πρόκειται για σύνθετη λέξη, που αποτελείται από την πρόθεση in και τη μετοχή παθητικού παρακειμένου του ρήματος audio, audivi, auditum, audīre 4) → Παραθετικά: Σ.Β. inauditior, -ior, -ius, Υ.Β. ―.
ΓΡΑΜΜΑΤΙΚΑ TΑΞΙΝΟΜΗΜΕΝΟ ΛΕΞΙΛΟΓΙΟ
ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΑ
|
A΄ κλίση
|
|
Italia
-ae: θηλυκό → δεν σχηματίζει πληθυντικό
memoria -ae: θηλυκό |
|
Β΄ κλίση
|
|
Curius
-ii/-i: αρσενικό → κλητική ενικού: Curi. Ως κύριο όνομα δεν σχηματίζει
πληθυντικό
Fabricius -ii/-i: αρσενικό → κλητική ενικού: Fabrici. Ως κύριο όνομα δεν σχηματίζει πληθυντικό vir, viri: αρσενικό Horatius -ii/-i: αρσενικό → κλητική ενικού: Horati. Sicani -orum: αρσενικό → μόνο στον πληθυντικό (plurale tantum) Pelasgi -orum: αρσενικό → μόνο στον πληθυντικό (plurale tantum) verbum -i: ουδέτερο Evander -dri: αρσενικό → Ως κύριο όνομα δεν σχηματίζει πληθυντικό annus -i: αρσενικό Gaius -ii/-i: αρσενικό → κλητική ενικού: Gai. Ως κύριο όνομα δεν σχηματίζει πληθυντικό scopulus -i: αρσενικό |
|
Γ΄ κλίση
|
|
aetas
-atis: θηλυκό → γενική πληθυντικού: aetatum και aetatium
mater -tris: θηλυκό → γενική πληθυντικού: matrum sermo -onis: αρσενικό homo -inis: αρσενικό και θηλυκό antiquitas -atis: θηλυκό Caesar -aris: αρσενικό → Ως κύριο όνομα δεν σχηματίζει πληθυντικό pectus -oris: ουδέτερο |
ΕΠΙΘΕΤΑ
|
Β΄ κλίση
|
|
antiquus,
-a, -um: → Παραθετικά : Σ.Β. antiquior, -ior, -ius, Υ.Β. antiquissimus,
-a, -um
primus, -a, -um → Θ.Β. (prae), Σ.Β. prior, -ior, -ius, Υ.Β. primus, -a, -um multus, -a, -um → Παραθετικά: Σ.Β. plus (ο συγκριτικός βαθμός στον ενικό απαντά μόνο στο ουδέτερο), Υ.Β. plurimus, -a, -um. Στον πληθυντικό οι τρεις βαθμοί σχηματίζονται ως εξής : Θ.Β. multi, -ae, -a, Σ.Β. plures, -es, -(i)a, Υ.Β. plurimi, -ae, -a obsoletus, -a, -um → Παραθετικά : Σ.Β. obsoletior, -ior, -ius, Υ.Β. ― ineptus, -a, -um → Παραθετικά : Σ.Β. ineptior, -ior, -ius, Υ.Β. ineptissimus, -a, -um honestus, -a, -um → Παραθετικά : Σ.Β. honestior, -ior, -ius, Υ.Β. honestissimus, -a, -um bonus, -a, -um → Παραθετικά : Σ.Β. melior, -ior, -ius, Υ.Β. optimus, -a, -um modestus, -a, -um → Παραθετικά : Σ.Β. modestior, -ior, -ius, Υ.Β. modestissimus, -a, -um inauditus, -a, -um → Παραθετικά : Σ.Β. inauditior, -ior, -ius, Υ.Β. ― |
|
Γ΄ κλίση
|
|
insolens,
-ns, -ns (γεν. insolentis) → Παραθετικά : Σ.Β. insolentior, -ior, -ius,
Υ.Β. insolentissimus, -a, -um
|
ΑΝΤΩΝΥΜΙΕΣ
|
hic, haec,
hoc (δεικτική)
suus, sua, sum (κτητική - για πολλούς κτήτορες) qui, quae, quod (αναφορική) tu (προσωπική - β’ πρόσωπο) nemo, nemo, nihil/nil (αόριστη ουσιαστική) quis, quis, quid (ερωτηματική ουσιαστική) noster, nostra, nostrum (κτητική - για πολλούς κτήτορες) is, ea, id (οριστική - επαναληπτική) |
ΡΗΜΑΤΑ
|
2η Συζυγία
|
|
taceo,
tacui, tacitum, tacēre
placeo, placui, placitum, placēre habeo, habui, habitum, habēre |
|
3η Συζυγία
|
|
loquor,
locutus sum, loqui (αποθετικό)
colo, colui, cultum, colĕre dico, dixi, dictum, dicĕre → β’ ενικό προστακτικής ενεστώτα: dic utor, usus sum, uti (αποθετικό) obsolesco, obsolevi, obsoletum, obsolescĕre intellego/intelligo, intellexi, intellectum, intellegĕre consequor, consecutus sum, consequi (αποθετικό) vivo, vixi, victum, vivĕre scribo, scripsi, scriptum, scribĕre fugio, fugi, fugitum, fugĕre 3* → ανήκει στα 15 ρήματα σε –io που κλίνονται σαν το capio |
|
4η Συζυγία
|
|
scio,
sci(v)i, scitum, scire → προστακτική ενεστώτα: ―, scito, ―, ―, scitote, ―
|
ΑΝΩΜΑΛΑ
ΡΗΜΑΤΑ
|
volo,
volui, ―, velle
sum, fui, ―, esse |
ΕΠΙΡΡΗΜΑΤΑ
|
plane → Παραθετικά:
Σ.Β. planius, Υ.Β. planissime
dilucide → Παραθετικά: Σ.Β. dilucidius, Υ.Β. dilucidissime nunc abhinc iam sic semper quin |
ΠΡΟΘΕΣΕΙΣ
|
cum (+
αφαιρετική)
in (εδώ + αφαιρετική) a (+ αφαιρετική) |
ΣΥΝΔΕΣΜΟΙ
|
et
(συμπλεκτικός)
ac/atque (συμπλεκτικός) aut (διαζευκτικός) sed (αντιθετικός) autem (αντιθετικός) ergo (συμπερασματικός) proinde quasi (παραβολικός) quod (αιτιολογικός) ut (τελικός) ut (παραβολικός) tamquam (παραβολικός) |
ΣΥΝΤΑΚΤΙΚΗ ΑΝΑΛΥΣΗ
|
Curius et
Fabricius, antiquissimi viri, et his antiquiores Horatii plane ac dilucide
cum suis locuti sunt:: κύρια πρόταση κρίσεως
|
|
locuti
sunt: ρήμα
Curius/Fabricius/Horatii: υποκείμενα ρήματος. Συνδέονται με τον συμπλεκτικό σύνδεσμο et. viri: παράθεση στα Curius, Fabricius antiquissimi: επιθετικός προσδιορισμός στο viri antiquiores: επιθετικός προσδιορισμός στο Horatii his: αφαιρετική συγκριτική στο antiquiores (β’ όρος σύγκρισης). Α’ όρος σύγκρισης: Horatii plane/dilucide: επιρρηματικοί προσδιορισμοί του τρόπου στο locuti sunt. Συνδέονται με τον συμπλεκτικό σύνδεσμο ac cum suis: εμπρόθετος επιρρηματικός προσδιορισμός της κοινωνίας στο locuti sunt (άμεση αυτοπάθεια) |
|
non
Sicanorum aut Pelasgorum, […], sed aetatis suae verbis utebantur: κύρια πρόταση κρίσεως
|
|
utebantur:
ρήμα
(Curius/Fabricius/Horatii): εννοούμενα υποκείμενα ρήματος. verbis: αντικείμενο σε αφαιρετική στο utebantur Sicanorum/Pelasgorum/aetatis: γενικές κτητικές στο verbis. Συνδέονται με τους παρατακτικούς συνδέσμους aut (διαζευκτικός) και sed (αντιθετικός) suae: επιθετικός προσδιορισμός στο aetatis (άμεση αυτοπάθεια) |
|
qui primi
coluisse Italiam dicuntur: δευτερεύουσα αναφορική πρόταση κρίσεως,
προσδιοριστική στα Sicanorum και Pelasgorum. Εισάγεται με την αναφορική αντωνυμία
qui και εκφέρεται με οριστική για να δηλώσει πραγματικό γεγονός και με χρόνο
ενεστώτα (dicuntur), γιατί αναφέρεται στο παρόν.
|
|
dicuntur: ρήμα
qui: υποκείμενο ρήματος coluisse: αντικείμενο ρήματος, ειδικό απαρέμφατο (ταυτοπροσωπία: το υποκείμενο του ειδικού απαρεμφάτου τίθεται κατ’ εξαίρεση σε ονομαστική (qui), γιατί εξαρτάται από παθητικό τύπο λεκτικού ρήματος (dicuntur) → άρση λατινισμού) Italiam: αντικείμενο του απαρεμφάτου coluisse primi: επιρρηματικό κατηγορούμενο της τάξης/σειράς στο απαρέμφατο coluisse. Αναφέρεται στο υποκείμενο του απαρεμφάτου qui |
|
Tu autem,
[…], sermone abhinc multis annis iam obsoleto uteris: κύρια πρόταση κρίσεως
|
|
uteris: ρήμα
tu: υποκείμενο ρήματος sermone: αντικείμενο σε αφαιρετική στο uteris obsoleto: επιθετική μετοχή, που λειτουργεί ως επιθετικός προσδιορισμός στο sermone. Ανάλυση: qui obsoletus est annis: αφαιρετική ως επιρρηματικός προσδιορισμός του χρόνου στο obsoleto multis: επιθετικός προσδιορισμός στο annis abhinc: επιρρηματικός προσδιορισμός του χρόνου στο obsoleto. (Διαφορετικά ο χρόνος μπορεί να δηλωθεί με το abhinc + αιτιατική ή με το ante + αιτιατική). iam: επιρρηματικός προσδιορισμός του χρόνου στο obsoleto |
|
proinde
quasi cum matre Evandri nunc loquaris: δευτερεύουσα επιρρηματική υποθετική παραβολική
πρόταση, που λειτουργεί ως β’ όρος σύγκρισης (α’ όρος σύγκρισης είναι η κύρια
πρόταση με ρήμα το uteris). Εισάγεται με τον παραβολικό σύνδεσμο proinde
quasi και εκφέρεται με υποτακτική, γιατί η σύγκριση αφορά μια υποθετική πράξη
ή κατάσταση. Συγκεκριμένα, εκφέρεται με υποτακτική ενεστώτα (loquaris), γιατί
εξαρτάται από ρήμα αρκτικού χρόνου (uteris), για να δηλώσει το σύγχρονο στο
παρόν.
|
|
loquaris: ρήμα
(tu): εννοούμενο υποκείμενο ρήματος cum matre: εμπρόθετος προσδιορισμός της κοινωνίας στο loquaris Evandri: γενική κτητική στο matre nunc: επιρρηματικός προσδιορισμός του χρόνου στο loquaris |
|
quod
neminem scire atque intellegere vis: δευτερεύουσα επιρρηματική αιτιολογική πρόταση, που
λειτουργεί ως επιρρηματικός προσδιορισμός της αιτίας στο περιεχόμενο της κύριας
πρότασης με ρήμα το uteris. Εισάγεται με τον αιτιολογικό σύνδεσμο quod και
εκφέρεται με οριστική, γιατί η αιτιολογία είναι αντικειμενικά αποδεκτή.
|
|
vis: ρήμα
(tu): εννοούμενο υποκείμενο ρήματος scire/intellegere: αντικείμενα ρήματος, τελικά απαρέμφατα. Συνδέονται μεταξύ τους με τον συμπλεκτικό σύνδεσμο atque neminem: υποκείμενο των απαρεμφάτων scire και intellegere (ετεροπροσωπία) |
|
quae
dicas: δευτερεύουσα
πλάγια ερωτηματική πρόταση, μερικής αγνοίας, που λειτουργεί ως αντικείμενο
των απαρεμφάτων scire και intellegere. Εισάγεται με την ερωτηματική αντωνυμία
quae και εκφέρεται με υποτακτική, γιατί θεωρείται ότι η εξάρτηση δίνει
υποκειμενική χροιά στο περιεχόμενο της δευτερεύουσας πρότασης. Συγκεκριμένα,
εκφέρεται με υποτακτική ενεστώτα (dicas), γιατί εξαρτάται από ρήμα αρκτικού
χρόνου (τα απαρέμφατα scire και intellegere, που με τη σειρά τους εξαρτώνται
από το ρήμα vis) και δηλώνεται το σύγχρονο στο παρόν.
|
|
dicas: ρήμα
(tu): εννοούμενο υποκείμενο ρήματος quae: αντικείμενο ρήματος |
|
Quin, homo
inepte, taces: κύρια
πρόταση, ευθεία ερώτηση (ρητορική ερώτηση που ισοδυναμεί με έντονη προτροπή:
tace), μερικής αγνοίας. Εισάγεται με το ερωτηματικό επίρρημα quin και
εκφέρεται με οριστική, για να δηλώσει το πραγματικό.
|
|
taces: ρήμα
(tu): εννοούμενο υποκείμενο ρήματος quin: επιρρηματικός προσδιορισμός της αιτίας στο ρήμα taces; homo: κλητική προσφώνηση inepte: επιθετικός προσδιορισμός στο homo |
|
ut
consequaris: δευτερεύουσα
επιρρηματική τελική πρόταση, που λειτουργεί ως επιρρηματικός προσδιορισμός
του σκοπού στο περιεχόμενο της κύριας πρότασης με ρήμα το taces. Εισάγεται με
τον τελικό σύνδεσμο ut, γιατί είναι καταφατική. Εκφέρεται με υποτακτική,
γιατί ο σκοπός στα λατινικά θεωρείται πάντα μια υποκειμενική κατάσταση.
Συγκεκριμένα, με υποτακτική ενεστώτα (consequaris), γιατί εξαρτάται από ρήμα
αρκτικού χρόνου (taces) και αναφέρεται στο παρόν-μέλλον. Υπάρχει ιδιόμορφη
ακολουθία χρόνων, γιατί ο σκοπός είναι ιδωμένος τη στιγμή που εμφανίζεται στο
μυαλό του ομιλητή (συγχρονισμός της κύριας με τη δευτερεύουσα πρόταση) και
όχι τη στιγμή της πιθανής πραγματοποίησής του.
|
|
consequaris:
ρήμα
(tu): εννοούμενο υποκείμενο ρήματος (id): εννοούμενο αντικείμενο ρήματος |
|
quod vis: δευτερεύουσα αναφορική πρόταση
κρίσεως, προσδιοριστική στο (id). Εισάγεται με την αναφορική αντωνυμία quod
και εκφέρεται με οριστική για να δηλώσει πραγματικό γεγονός και με χρόνο
ενεστώτα (vis), γιατί αναφέρεται στο παρόν.
|
|
vis: ρήμα
(tu): εννοούμενο υποκείμενο ρήματος quod: αντικείμενο ρήματος |
|
Sed
antiquitatem tibi placere dicis: κύρια πρόταση κρίσεως
|
|
dicis: ρήμα
(tu): εννοούμενο υποκείμενο ρήματος placere: αντικείμενο ρήματος, ειδικό απαρέμφατο antiquitatem: υποκείμενο του απαρεμφάτου placere (ετεροπροσωπία) tibi: αντικείμενο του απαρεμφάτου placere |
|
quod
honesta et bona et modesta sit: δευτερεύουσα επιρρηματική αιτιολογική πρόταση, που
λειτουργεί ως επιρρηματικός προσδιορισμός της αιτίας στο περιεχόμενο της
κύριας πρότασης με ρήμα το dicis. Εισάγεται με τον αιτιολογικό σύνδεσμο quod
και εκφέρεται με υποτακτική, γιατί βρίσκεται σε πλάγιο λόγο. Συγκεκριμένα,
εκφέρεται με υποτακτική ενεστώτα (sit), γιατί εξαρτάται από ρήμα αρκτικού
χρόνου (dicis) μέσω του απαρεμφάτου placere και δηλώνεται το σύγχρονο στο
παρόν.
|
|
sit: ρήμα
(antiquitas): εννοούμενο υποκείμενο ρήματος honesta/bona/modesta: κατηγορούμενα στο υποκείμενο του ρήματος antiquitas. Συνδέονται μεταξύ τους με τον συμπλεκτικό σύνδεσμο et. |
|
Sic ergo
vive: κύρια
πρόταση επιθυμίας, γιατί εκφέρεται με προστακτική.
|
|
vive: ρήμα
(tu): εννοούμενο υποκείμενο ρήματος sic: επιρρηματικός προσδιορισμός του τρόπου στο ρήμα vive. |
|
ut viri
antiqui (vivebant): δευτερεύουσα επιρρηματική απλή παραβολική πρόταση
του τρόπου, που λειτουργεί ως β’ όρος σύγκρισης (α’ όρος σύγκρισης είναι η
κύρια πρόταση με ρήμα το vive). Εισάγεται με τον παραβολικό σύνδεσμο ut
(συγκεκριμένα, έχουμε το παραβολικό ζεύγος sic … ut) και εκφέρεται με
οριστική (ενν. vivebant), γιατί η σύγκριση αφορά δύο πράξεις ή καταστάσεις
που είναι ή θεωρούνται αντικειμενική πραγματικότητα.
|
|
(vivebant): εννοούμενο ρήμα
viri: υποκείμενο ρήματος antiqui: επιθετικός προσδιορισμός στο viri |
|
sic
loquere: κύρια
πρόταση επιθυμίας, γιατί εκφέρεται με προστακτική. Συνδέεται παρατακτικά με
την προηγούμενη κύρια με τον αντιθετικό σύνδεσμο sed.
|
|
loquere: ρήμα
(tu): εννοούμενο υποκείμενο ρήματος |
|
ut viri
aetatis nostrae (loquuntur): δευτερεύουσα επιρρηματική απλή παραβολική πρόταση
του τρόπου, που λειτουργεί ως β’ όρος σύγκρισης (α’ όρος σύγκρισης είναι η
κύρια πρόταση με ρήμα το loquere). Εισάγεται με τον παραβολικό σύνδεσμο ut
(συγκεκριμένα, έχουμε το παραβολικό ζεύγος sic … ut) και εκφέρεται με
οριστική (ενν. loquuntur), γιατί η σύγκριση αφορά δύο πράξεις ή καταστάσεις
που είναι ή θεωρούνται αντικειμενική πραγματικότητα.
|
|
(loquuntur):
εννοούμενο
ρήμα
viri: υποκείμενο ρήματος aetatis: γενική κτητική στο viri nostrae: επιθετικός προσδιορισμός στο aetatis |
|
atque id,
[...] habe semper in memoria et in pectore: κύρια πρόταση επιθυμίας, γιατί
εκφέρεται με προστακτική.
|
|
habe: ρήμα
(tu): εννοούμενο υποκείμενο ρήματος id: αντικείμενο ρήματος in memoria /in pectore: εμπρόθετοι επιρρηματικοί προσδιορισμοί της στάσης σε τόπο (μεταφορικά) στο ρήμα habe. Συνδέονται μεταξύ τους με τον συμπλεκτικό σύνδεσμο et semper: επιρρηματικός προσδιορισμός του χρόνου στο ρήμα habe |
|
quod a C.
Caesare scriptum est: δευτερεύουσα αναφορική πρόταση κρίσεως, προσδιοριστική
στο id. Εισάγεται με την αναφορική αντωνυμία quod και εκφέρεται με οριστική
για να δηλώσει πραγματικό γεγονός και με χρόνο παρακείμενο (scriptum est),
γιατί αναφέρεται στο παρελθόν.
|
|
scriptum
est: ρήμα
quod: υποκείμενο ρήματος a C. Caesare: εμπρόθετος επιρρηματικός προσδιορισμός του ποιητικού αιτίου στο ρήμα scriptum est (το ποιητικό αίτιο δηλώνεται εδώ με εμπρόθετο, γιατί δηλώνει κάτι έμψυχο). |
|
«tamquam
scopulum, sic fugias verbum insolens atque inauditum»: κύρια πρόταση επιθυμίας, γιατί εκφέρεται
με (προτρεπτική) υποτακτική. Έχουμε ευθύ λόγο.
|
|
fugias: ρήμα
(tu): εννοούμενο υποκείμενο ρήματος verbum: αντικείμενο ρήματος insolens/inauditum: επιθετικοί προσδιορισμοί στο verbum. Συνδέονται μεταξύ τους με τον συμπλεκτικό σύνδεσμο atque. sic: επιρρηματικός προσδιορισμός του τρόπου στο ρήμα fugias tamquam scopulum: βραχυλογική φράση που δηλώνει παραβολή, κατά παράλειψη του ρήματος της παραβολικής–υποθετικής πρότασης: tamquam verbum insolens atque inauditum scopulus sit. (sit): εννοούμενο ρήμα verbum: υποκείμενο ρήματος insolens/inauditum: επιθετικοί προσδιορισμοί στο verbum. Συνδέονται μεταξύ τους με τον συμπλεκτικό σύνδεσμο atque. scopulus: κατηγορούμενο στο υποκείμενο verbum. |
ΑΣΚΗΣΕΙΣ
1.Να δοθούν
οι τύποι που ζητούνται (να ληφθεί υπόψη το υποκείμενο, όπου κρίνεται
απαραίτητο):
locuti sunt: απαρέμφατο μέλλοντα
coluisse: β’ πληθυντικό υποτακτικής υπερσυντελίκου
utebantur: γ’ πληθυντικό προστακτικής μέλλοντα
scire: β’ ενικό προστακτικής ενεστώτα
vis: γ’ ενικό οριστικής ενεστώτα
taces: η γενική του γερουνδίου
consequaris: απαρέμφατο συντελεσμένου μέλλοντα
placere: γ’ πληθυντικό υποτακτικής παρακειμένου
scriptum est: απαρέμφατο μέλλοντα
fugias: β’ ενικό υποτακτικής παρατατικού
locuti sunt: απαρέμφατο μέλλοντα
coluisse: β’ πληθυντικό υποτακτικής υπερσυντελίκου
utebantur: γ’ πληθυντικό προστακτικής μέλλοντα
scire: β’ ενικό προστακτικής ενεστώτα
vis: γ’ ενικό οριστικής ενεστώτα
taces: η γενική του γερουνδίου
consequaris: απαρέμφατο συντελεσμένου μέλλοντα
placere: γ’ πληθυντικό υποτακτικής παρακειμένου
scriptum est: απαρέμφατο μέλλοντα
fugias: β’ ενικό υποτακτικής παρατατικού
2. Να δοθούν
οι τύποι που ζητούνται:
antiquissimi viri: η δοτική ενικού
his: η ονομαστική πληθυντικού ουδετέρου γένους
aetatis suae: η γενική πληθυντικού
matre: η γενική πληθυντικού
multis annis: η αιτιατική πληθυντικού
neminem: η γενική ενικού
homo inepte: η αφαιρετική πληθυντικού
tibi: η γενική πληθυντικού
pectore: η αιτιατική πληθυντικού
verbum insolens: η αφαιρετική ενικού
antiquissimi viri: η δοτική ενικού
his: η ονομαστική πληθυντικού ουδετέρου γένους
aetatis suae: η γενική πληθυντικού
matre: η γενική πληθυντικού
multis annis: η αιτιατική πληθυντικού
neminem: η γενική ενικού
homo inepte: η αφαιρετική πληθυντικού
tibi: η γενική πληθυντικού
pectore: η αιτιατική πληθυντικού
verbum insolens: η αφαιρετική ενικού
3. Να δοθούν
οι άλλοι βαθμοί στους παρακάτω τύπους επιθέτων (διατηρώντας το γένος, την πτώση
και τον αριθμό) και επιρρημάτων:
plane:
primi:
multis:
honesta:
bona:
plane:
primi:
multis:
honesta:
bona:
4. sic
vive, sic loquere: Να μετατραπούν οι προστακτικές σε εκφράσεις απαγόρευσης
και με τους δύο γνωστούς τρόπους.
5. coluisse:
Να συντάξετε το απαρέμφατο και να δικαιολογήσετε την πτώση του υποκειμένου του.
6. Να τραπεί
η παρακάτω περίοδος σε πλάγιο λόγο με εξάρτηση «Philosophus interrogavit»: Quin,
homo inepte, taces, ut consequaris, quod vis?
7. Να τραπεί
η παρακάτω περίοδος σε ευθύ λόγο: Sed antiquitatem tibi placere dicis, quod
honesta et bona et modesta sit.
8. his
antiquiores Horatii plane ac dilucide cum suis locuti sunt: Να δηλωθεί
διαφορετικά ο β’ όρος σύγκρισης.
9. […]
quod a C. Caesare scriptum est: Να τραπεί η δευτερεύουσα πρόταση σε
μετοχική.
10. abhinc
multis annis: Να δηλωθεί διαφορετικά ο χρόνος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου